Zobacz odmianę przez przypadki słowa rzec
Zobacz podział na sylaby słowa rzec
Zobacz hasła krzyżówkowe do słowa rzec
Zobacz anagramy i słowa z liter rzec
- Jeżeli trzeba, oddam mego syna - rzekł głucho Elizer. - Potrzeba jeszcze drugiego. Skąd wziąć? Żona Jahiela powiła niedawno chłopca... , źródło: NKJP: Zofia Kossak: Przymierze, 1952
Fortecki nie chciał najpierw nic mówić. Znowu wprowadził mój rower do środka. Potem rzekł, że skrzynka już się robi, ale nie chciał mi jej pokazać. , źródło: NKJP: Wiesław Dymny, Opowiadania zwykłe, 1997 [data publ.]
[...] zapomniał już widocznie na obczyźnie mowy swojej ojczystej, bo nic nie rzekł, tylko nałożywszy czapkę, którą przedtem był zdjął na znak szacunku, usiadł na swoim miejscu, zatrzasnął drzwi i ruszył w milczeniu. . , źródło: NKJP: Sławomir Mrożek, Opowiadania 1974-1979
Dobre przysłowie rzecze - co się odwlecze, to nie uciecze., źródło: NKJP: Internet
- A Jan Chryzostom, a Izydor, co piszą? - zawołał drugi erudyta [...]. - A święty Bernard z Clairvaux? Zabijać każe kacerzy, Maurów i bezbożników! Wieprzami ich nazywa nieczystymi. Zabijać takich, rzecze, to nie grzech! To na chwałę Bożą! , źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
Wchodzę, staję przy wieszaku, a Kasia [...] rzecze coś takiego: „Papież mówi, że już jest w porządku, że tekst jest już dla niego czytelny...”, źródło: NKJP: Paweł Głowacki: Dostawka, Dziennik Polski, 2005-10-14
Tytuł jest nawiązaniem do starej prawdy, która rzecze, że czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał., źródło: NKJP: Marek Śliperski, Od Jasia do Jana, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2004-09-21
Mężczyzna ukłonił mu się i coś rzekł, lecz stary, nie poznawszy go widocznie, zmilczał, a później patrzył za nim długo jak za obcym. P. , źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1959
Posejdon [...] prosił Kulawca o uwolnienie spętanych; Ares da za to okup. Hefajstos nie ufał, więc Posejdon rzecze, że on sam zapłaci. Dopiero wtedy Kowal się zgodził., źródło: NKJP: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian, 1997
Trudne słowo
- utylitaryzm
- kierunek etyki głoszący, że najwyższym moralnym celem działalności człowieka jest bycie pożytecznym